SON MEKTUP..

Son bir bestenin,son satırında ki ''DO'' ezgisine her şeyi yükledim.Sayısız sayfaları; yazıp çizip,ter döküp ve kolayca avuç içinde buruşturup masamın üstüne yığıyordum.
Elimde kalemim,masamın üstünde beyaz,tertemiz bir kağıt,yüreğimde ağır bir ağrı,sızı,gözlerimde yaş; son sözcüklerimi bir araya getirip; sana son mektubumu yazıyorum.
Elimde bir titreklik,gözlerimde bir ıslaklık,bedenimde bir uyuşukluk hissediyorum.Kalemimin ucundan çıkan mürekebin yoğunluğuyla karamsal kelimeler; ayrılık suretleri çiziyorum beyaz kağıda.Dökülen her mürekkep damlasında; binlerce defa sen varsın ve binlerce defa cansız bedenim,imkansız hayallerim var...
Her şey aklıma gelirdi de; bir gün sana son mektubumu yazacağım hiç aklıma gelezdi.Hani hayallerinde hiç ayrılık rolü bulundurmazsın ya; ayrılık olmaz sanırsın yada biliyorsundur kendi kendini avutup ayrılığın olmayacağına kendini inandırmaya çalışırsın. Oysa ki umulmadık bir vakite; bir yılan gibi sinsice sokulur yanına, ruhun bile duymaz. Şaşı bir insan misali gözlerin gidip gelir, kendini paralayıp, yerden yere vurursun o vakit.
Kendi kendini aldatmışsın; ayrılık olmaz diye. Oysa ki ayrılığın olacağını, bir gün mutlaka terkedileceğini, sessizce gidileceğini bilmeliydin.o zaman belki bu kadar yıkılmazdın.Kimbilir şimdi içinde ne büyük volkan patlamaları oluyordur. Gelip dinlemesini ne çok isterdin, kimbilir. Belki o vakit insafa gelirdi de seni terk etmezdi.Yüreğindeki sesi dinleseydi; belki vicdanı sızlardı azda olsa.
Bu son mektubu yazmamın sebebi; ne sana kin beslediğimi, nede beni terkettiğin için düşman olduğumu belirtmek için yazmadım.sebep şu ki; beni terk etmişsen bile, sana karşı en temiz, nefretsiz bir şekilde sana mutluluklar dilemek için yazdım.
NOT:Sana bir ömür boyu mutluluklar dilerim...(terkedilmiş olsam bile...)

Abdulgafur Gündüz